چفت

                                                                  

کوهیست بلند نام وی چفت                                   
کز وی به سپهر میتوان رفت
در هر دره ا ش هزار گود است                            
هر گود چو گنبد کبود است
آن‌ گلدره ا ش که لاله زاریست                              
چون دامن نازنین نگاریست
بر قله آن اگر نشینی                                          
از بام فلک ستاره چینی‌
در دامنه ا ش شکار گاه است                                

جولانگه خان و پادشاه است
هر سال که می‌رسد بهاران                                  
با با د صبا به کوهساران
از هر دره بوی عطر آید                                     
وصفش به هزار شعر ناید
از چفت به اصفهان توان رفت                              
زین روست که نام او شده چفت